Η ιστορία είναι σχεδόν ανύπαρκτη: είστε μία από τις τέσσερις ψυχές στο Καθαρτήριο…
Η δομή του παιχνιδιού είναι προβλέψιμη και επαναλαμβανόμενη. Οι αποστολές περιλαμβάνουν τη συλλογή αντικειμένων και την εξόντωση εχθρών, χωρίς καμία ιδιαίτερη ποικιλία ή καινοτομία. Αν και το παιχνίδι προσφέρει ενδιαφέροντα όπλα και μηχανισμούς μάχης, η συνολική εμπειρία πλήττεται από την έλλειψη φαντασίας στην σχεδίαση των επιπέδων και των αντιπάλων.
Παρά τα προβλήματα, το Painkiller δεν είναι εντελώς αποτυχημένο. Η κίνηση των χαρακτήρων είναι γρήγορη και ακριβής, ενώ τα όπλα προσφέρουν διασκεδαστικές εναλλακτικές επιθέσεις. Οι χαρακτήρες, αν και κλισέ, είναι ευχάριστοι, και οι μάχες με τα αφεντικά είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, προσφέροντας μια αναλαμπή της δυναμικής που θα μπορούσε να έχει το παιχνίδι.
Η κίνηση των χαρακτήρων είναι γρήγορη και ακριβής, ενώ τα όπλα προσφέρουν διασκεδαστικές εναλλακτικές επιθέσεις.
Το Painkiller είναι σχεδιασμένο για τρία άτομα σε συνεργασία, αλλά ακόμα και αν παίζετε μόνος, οι τεχνητοί συμπαίκτες είναι αρκετά καλοί. Ωστόσο, η απογοήτευση παραμένει, καθώς η ιστορία τελειώνει χωρίς κορύφωση και με μια ανιαρή πρόταση για μεγαλύτερη δυσκολία από τον Αζαζέλ αντί για μια πραγματική αναμέτρηση.
Τελικά, το Painkiller είναι ένα παιχνίδι που δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει. Η απουσία μιας ουσιαστικής ιστορίας και η επαναλαμβανόμενη φύση του το καθιστούν ένα μέτριο προϊόν που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των θαυμαστών του αρχικού τίτλου. Αν και προσφέρει κάποιες στιγμές διασκέδασης, παραμένει παγιδευμένο σε μια μεσοβέζικη κατάσταση, ούτε αρκετά καλό για να λάμψει, ούτε αρκετά κακό για να απορριφθεί.
Πηγή άρθρου: www.ign.com
