“Η αφήγηση και η ηχητική απόδοση είναι τόσο καλές, που θα ήθελα να ανοίξω τα παράθυρα και να φωνάξω στη νύχτα πως όλοι πρέπει να ζήσουν αυτή την εμπειρία.”
Η διατήρηση της Masquerade, δηλαδή η απόκρυψη της βρικολακικής φύσης από τους κοινούς θνητούς, είναι απαραίτητη, αν και η διαχείριση της υποψίας είναι σχετικά εύκολη. Ένα σημαντικό στοιχείο της παράδοσης των βρικολάκων, το “Θηρίο”, απουσιάζει αισθητά, αφαιρώντας την αίσθηση κινδύνου και απρόβλεπτου που είναι χαρακτηριστική του είδους. Αυτό το κενό κάνει το παιχνίδι να μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι βρικολάκων, παρά με ένα αυθεντικό “Vampire: The Masquerade”.
Οι μάχες είναι προκλητικές και γεμάτες ένταση, αν και η απουσία δυνατότητας κλειδώματος στον στόχο μπορεί να προκαλέσει αποπροσανατολισμό. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες τεχνικές για να μάθεις, όπως διάφορες κλωτσιές και τηλεκινητικές λαβές, που κάνουν τη μάχη πιο συναρπαστική. Παρ’ όλα αυτά, η ποικιλία στις στυλιστικές επιλογές φαίνεται περιορισμένη, με κάποιες μάχες να τιμωρούν τις στρατηγικές stealth.
Ως RPG, το παιχνίδι απογοητεύει, καθώς η εξέλιξη της δύναμης του χαρακτήρα είναι ελάχιστη. Αν και υπάρχουν νέες δυνάμεις (Disciplines) για να ανακαλύψεις, η πρόοδος είναι περιορισμένη και οι επιλογές εξοπλισμού περιορισμένες, καθιστώντας δύσκολη την πλήρη έκφραση της βρικολακικής ταυτότητας. Ο οπτικός προσαρμοσμός του χαρακτήρα είναι εκπληκτικός, με τα ρούχα των κλαν να επηρεάζουν τις αντιδράσεις των NPCs, αλλά η απουσία οπλισμού περιορίζει τη δημιουργικότητα.
“Ανάμεσα σε αυτά που με ενοχλούν, υπάρχουν κομμάτια που αγαπώ, και στα πιο αγαπημένα μου σημεία ανιχνεύω πράγματα που απεχθάνομαι.”
Η ιστορία, που περιστρέφεται γύρω από μια σειρά δραματικών δολοφονιών και πολιτικών ίντριγκων, είναι εξαιρετικά καλογραμμένη και υποστηρίζεται από μια φανταστική ομάδα φωνών. Ωστόσο, το φινάλε απογοητεύει, καθώς οι επιλογές του παίκτη δεν έχουν την αναμενόμενη επίδραση, αφήνοντας μια αίσθηση ανικανοποίητου και απώλειας ευκαιρίας. Παρά τις αδυναμίες, το παιχνίδι καταφέρνει να αποδώσει την αίσθηση του να είσαι μέρος του κόσμου των βρικολάκων, αν και η σύσταση του είναι πιο περίπλοκη από ένα απλό “ναι” ή “όχι”. Το “Bloodlines 2”, όπως και ο προκάτοχός του, είναι ένα μοναδικό και αξιοσημείωτο έργο, αν και με βαθιές ατέλειες.

Πηγή άρθρου: www.ign.com