After a preview session where I was able to play the first half an hour of LEGO Voyagers, the mandatory-two-player, what-if-Hazelight-made-a-LEGO-game adventure from developer Light Brick Studios and arthouse publisher Annapurna Interactive, I wrote, “LEGO Voyagers might already be my favorite LEGO game ever.”
Keyword: might.
One less-than-ideal thing happened between my initial preview and my 14-year-old daughter and I completing the full version of LEGO Voyagers – where we tumbled, built, and played our way through to the end credits in same-screen co-op: it ended all too quickly. Though we enjoyed it the whole way through – it left us disappointingly unfulfilled because it ended just as it seemed like it should be hitting its stride.
You see, we rolled credits after just three and a half hours – even less than the slim five hours the publisher told us to expect. I’ve never been one to knock a game just for being short. Heck, Playdead’s Inside is still probably the greatest game I’ve ever personally reviewed at IGN, and it, like LEGO Voyagers, is a dialogue-free adventure that ended in less than four hours.
But while Inside left my jaw on the floor in astonishment at the incredible masterpiece I’d just experienced, LEGO Voyagers left both my and my daughter’s jaws on the floor for an entirely different reason: We both said, “Wait, that’s it?” To be fair, this is a $25 game and not everything has to be a Silksong. But it did leave both of us wanting more in a, “No really, we actually thought there’d be more than this,” kind of way.
I’m getting that gripe out of the way up front to set expectations, because outside of the all-too-soon end of the campaign, I love almost everything else about LEGO Voyagers. I’ll start with the tone, which is quite different from Traveller’s Tales’ more whimsical licensed LEGO games and the slapstick-with-heart LEGO movies. Voyagers is instead playfully curious – delightfully so – right down to who you play as and how you move. You and your co-op partner are just nameless, voiceless 1×1 bricks – one red and one blue, both with a single, mildly expressive eyeball attached to one side – and you simply roll your way around the LEGO-built world with fairly believable physics bouncing you around the play spaces. And though it obviously makes no logical sense, you can jump by pressing A (on an Xbox controller) and snap yourself onto any nearby peg with B. Pressing Y rotates your orientation by 90 degrees when you’re in that B-button snap mode.
Actually, though, your avatars are not entirely voiceless. Your 1×1 bricks can make adorable little noises if you press the X button, which can occasionally be used to harmonize in certain spots but is more likely intended to get your co-op partner’s attention when playing online. (On that note, kudos to Annapurna for following Hazelight’s lead and offering a Friend’s Pass that allows you to play with a friend online using only one copy of Voyagers.)
Our adorable 1×1 bricks instantly make for likeable protagonists in an almost Pixar-ish kind of way. I appreciate the little touches, like how the blue one starts with a beach bucket on its “head.” The music – which doesn’t always play but makes an impact when it does – plays a big part in establishing Voyagers’s playful vibe, too. It’s mellow but varied, humming along in the background in a way that’s additive rather than just being forgettable noise. Most, if not all of it, would go on your “Chill” or yoga playlist and not anywhere else, but it totally works here.
I also want to commend the authentic art direction and visual identity of Voyagers, which is decidedly less cartoony compared to the licensed LEGO games. It goes for a sort-of realism, with every piece in the diorama-like worlds looking like the shiny plastic its real-life counterpart is – complete with the LEGO wordmark stamped into every brick. The soft daytime lighting baked into many scenes has a warmth and serenity to it that gives it a relaxing, mellow, and playfully curious tone, and the use of light and shadow helped draw me in immediately. That these sets sometimes have water flowing through them or surrounding them only adds to the believability of these being actually constructed LEGO sets that you’re observing from above as an omniscient participant.
Furthering that easy-going atmosphere is the complete and total lack of any penalty for death whatsoever; when – not if – you tumble off the edge of a scene or miss a jump and plunge off the side, you’ll instantly reappear right where you last were prior to your mistake. It’s completely low stakes and encourages goofing off, so when you snap yourself onto your co-op partner and roll both of you off a ledge, or fling them off a bridge you’re supposed to be holding down for them to cross, they can’t even be too mad about it until the fifth or sixth time you pull the same trick.
Δεν υπάρχει ποτέ καμία καθοδήγηση, αλλά διαισθητικά καταλάβαμε αμέσως ότι ο στόχος σου σε ένα παιχνίδι σαν αυτό είναι να φτάσεις από το σημείο Α στο σημείο Β. Στο αρχικό μέρος της καμπάνιας, αυτό επιτυγχάνεται απλά μαζεύοντας χαλαρά τούβλα από τη σκηνή και συνεργαζόμενοι για να τα συναρμολογήσουμε σε αυτοσχέδιες γέφυρες για να διασχίσουμε κενά. Στο αληθινό πνεύμα των LEGO, δεν υπάρχει ένας μόνο σωστός τρόπος για να χτίσεις το δρόμο σου προς τα εμπρός: Μπορείς να φτιάξεις μια υπερ-καθαρή δομή που θα ενέκρινε ένας πολιτικός μηχανικός ή να συναρμολογήσεις ένα μίγμα κομματιών χωρίς να λαμβάνεις υπόψη την αισθητική ή την αποδοτικότητα, αλλά που ολοκληρώνει τη δουλειά ωστόσο. Εμείς τείναμε προς το δεύτερο, και περάσαμε υπέροχα κάνοντάς το. (Παρατήρηση: μια Λειτουργία Φωτογραφίας θα ήταν μια ωραία προσθήκη ως τρόπος να καταγράψεις την ψηφιακή ανάμνηση αυτού που δημιουργείς και να τη μοιραστείς με φίλους και οικογένεια – και η πράξη της συνεργασίας για να λύσεις οποιοδήποτε εμπόδιο βρίσκεται μπροστά σου είναι πραγματικά απολαυστική. Αλλά απλά στιγμιότυπα οθόνης ήταν αρκετά.)
Αυτοί οι γρίφοι γίνονται λίγο πιο δύσκολοι καθώς προχωρά η καμπάνια, αν και όπως ανέφερα, ένιωσα ότι υπάρχει πολύ περισσότερος χώρος για να αναπτυχθεί που μένει ανεξερεύνητος. Μια αγαπημένη μας σκηνή μας είχε να οδηγούμε ένα μεγάλο φορτηγό γύρω από μια βιομηχανική αυλή όπου κατασκευάζονται σιδηροδρομικές γραμμές. Η ατμομηχανή με την οποία ήρθαμε έπρεπε να σταματήσει λόγω ενός κενού στις γραμμές, οπότε κατεβήκαμε, μπήκαμε στο φορτηγό με τον έναν από εμάς να οδηγεί ενώ ο άλλος (αποτελεσματικά) χειριζόταν τα πετάλια. Περιπλανηθήκαμε, συλλέγοντας πρώτες ύλες στο φορτηγό πριν τις πάμε στο χυτήριο για να μετατραπούν σε χρήσιμα κομμάτια γραμμών, και στη συνέχεια τοποθετήσαμε ικανοποιητικά τη νέα γραμμή στη θέση της και συνεχίσαμε. Είναι ακόμα απλό, αλλά με λίγα περισσότερα βήματα που εμπλέκονται από το απλά να συναρμολογήσεις μια γέφυρα ή μια σκάλα.
Επίσης, διασκεδάσαμε με μια σειρά από μίνι παιχνίδια κοντά στο τέλος της ιστορίας που δεν θα αποκαλύψω εδώ, εκτός από το να σημειώσω ότι είναι ιδιαίτερα λεπτομερείς προκλήσεις βασισμένες στη φυσική που μπορεί να είναι αρκετά δύσκολες για τους νεότερους παίκτες που πιθανότατα θα προσελκύσουν οι Voyagers και η αξιολόγηση E-for-Everyone της ESRB. Ευτυχώς, καμία από αυτές τις δύσκολες εργασίες δεν απαιτείται για να προχωρήσεις – αλλά διασκεδάσαμε κερδίζοντας τα Επιτεύγματα που συνόδευαν την ολοκλήρωσή τους.
Αν και οι γρίφοι αποτελούν το κύριο μέρος του παιχνιδιού, υπάρχει επίσης λίγη ελευθερία να παίξεις σε πολλές σκηνές. Η κόρη μου και εγώ βρεθήκαμε να αγωνιζόμαστε να είμαστε οι πρώτοι που θα "σκάσουν" κάθε λουλούδι που συναντούσαμε κυλώντας πάνω του (και υπάρχουν πολλά από αυτά σε όλη την καμπάνια) παρόλο που δεν υπάρχουν πραγματικές ανταμοιβές για αυτό. Υπάρχουν επίσης διασκεδαστικά μικρά "διαλείμματα" που μπορείς να κάνεις, όπως να ανεβείς σε μια τραμπάλα ή να καθίσεις δίπλα-δίπλα σε ένα παγκάκι. Δεν απαιτούνται απολύτως, αλλά αποτελούν διασκεδαστικά μικρά σημεία στάσης κατά μήκος της χρυσής διαδρομής (και μια άλλη ιδέα που όσοι από εμάς παίξαμε το Split Fiction νωρίτερα φέτος μπορεί να αναγνωρίσουμε).
Αν έπρεπε να κάνω ένα ακόμη παράπονο για το LEGO Voyagers, είναι ότι ούτε η κόρη μου ούτε εγώ καταλάβαμε ακριβώς ποιο ήταν το νόημα της εντελώς άφωνης ιστορίας. Στις αρχικές στιγμές, οι 1×1 τούβλινοι χαρακτήρες παρακολουθούν μια εκτόξευση πυραύλου να πηγαίνει στραβά. Περνούν τις επόμενες ώρες προσπαθώντας να φτάσουν στη βάση πυραύλων… και υποθέτω ότι θα δεις τι συμβαίνει. Αλλά αν υπήρχε κάποιο ηθικό δίδαγμα στην ιστορία εδώ με τον τρόπο που μπορεί να περιμένεις από την παρακολούθηση του Wall-E ή το παιχνίδι ενός παιχνιδιού όπως το Tunic, και οι δύο το χάσαμε.
Θα ήθελα πάρα πολύ να δω τις περιπέτειες των 1×1 κόκκινων και μπλε τούβλων να συνεχίζονται, γιατί το LEGO Voyagers θέτει μια φανταστική βάση που απλά φωνάζει για περισσότερα – περισσότερη ιστορία, περισσότερους γρίφους και περισσότερο χρόνο σε αυτόν τον φανταστικά παρουσιασμένο κόσμο. Τα δομικά στοιχεία εδώ (συγγνώμη) είναι απίστευτα σταθερά, και είμαι βέβαιος ότι υπάρχει περισσότερη καλοσύνη να εξορυχθεί σε αυτό το πλαστικό-τούβλινο πηγάδι από ό,τι μπορεί να προσφέρει η καμπάνια των τριών και μισής ωρών. Ως αποτέλεσμα, οι ιδέες του δεν έγιναν ποτέ αρκετά περίπλοκες για να με εντυπωσιάσουν με έξυπνες λύσεις με τον τρόπο που κάνουν τα καλύτερα και πιο αξέχαστα παιχνίδια γρίφων. Παρ' όλα αυτά, συνιστώ ανεπιφύλακτα μια γρήγορη διαδρομή μέσω του LEGO Voyagers με έναν φίλο ή, ακόμα καλύτερα, το παιδί σου αν τυχαίνει να είσαι γονιός. Μπορεί να είναι ένα επίπεδο κάτω από το Split Fiction και το It Takes Two της Hazelight όταν πρόκειται για ευχάριστα υποχρεωτικά συνεργατικά παιχνίδια, αλλά εξακολουθεί να είναι ένας εξαιρετικός χρόνος για δύο παίκτες για παίκτες σχεδόν κάθε ηλικίας.
LEGO VoyagersLEGO Voyagers ReviewΜια όμορφα εκτελεσμένη περιπέτεια κατασκευής LEGO για δύο παίκτες που σε αφήνει να θέλεις λίγο παραπάνω."
After a preview session where I was able to play the first half an hour of LEGO Voyagers, the mandatory-two-player, what-if-Hazelight-made-a-LEGO-game adventure from developer Light Brick Studios and arthouse publisher Annapurna Interactive, I wrote, “LEGO Voyagers might already be my favorite LEGO game ever.” Keyword: might.One less-than-ideal thing happened between my initial preview and my 14-year-old daughter and I completing the full version of LEGO Voyagers – where we tumbled, built, and played our way through to the end credits in same-screen co-op: it ended all too quickly. Though we enjoyed it the whole way through – it left us disappointingly unfulfilled because it ended just as it seemed like it should be hitting its stride. Short But SweetLEGO Voyagers ScreenshotsYou see, we rolled credits after just three and a half hours – even less than the slim five hours the publisher told us to expect. I’ve never been one to knock a game just for being short. Heck, Playdead’s Inside is still probably the greatest game I’ve ever personally reviewed at IGN, and it, like LEGO Voyagers, is a dialogue-free adventure that ended in less than four hours. But while Inside left my jaw on the floor in astonishment at the incredible masterpiece I’d just experienced, LEGO Voyagers left both my and my daughter’s jaws on the floor for an entirely different reason: We both said, “Wait, that’s it?” To be fair, this is a $25 game and not everything has to be a Silksong. But it did leave both of us wanting more in a, “No really, we actually thought there’d be more than this,” kind of way.Voyagers is playfully curious – delightfully so – right down to who you play as and how you move.“I’m getting that gripe out of the way up front to set expectations, because outside of the all-too-soon end of the campaign, I love almost everything else about LEGO Voyagers. I’ll start with the tone, which is quite different from Traveller’s Tales’ more whimsical licensed LEGO games and the slapstick-with-heart LEGO movies. Voyagers is instead playfully curious – delightfully so – right down to who you play as and how you move. You and your co-op partner are just nameless, voiceless 1×1 bricks – one red and one blue, both with a single, mildly expressive eyeball attached to one side – and you simply roll your way around the LEGO-built world with fairly believable physics bouncing you around the play spaces. And though it obviously makes no logical sense, you can jump by pressing A (on an Xbox controller) and snap yourself onto any nearby peg with B. Pressing Y rotates your orientation by 90 degrees when you’re in that B-button snap mode.Actually, though, your avatars are not entirely voiceless. Your 1×1 bricks can make adorable little noises if you press the X button, which can occasionally be used to harmonize in certain spots but is more likely intended to get your co-op partner’s attention when playing online. (On that note, kudos to Annapurna for following Hazelight’s lead and offering a Friend’s Pass that allows you to play with a friend online using only one copy of Voyagers.)Our adorable 1×1 bricks instantly make for likeable protagonists in an almost Pixar-ish kind of way. I appreciate the little touches, like how the blue one starts with a beach bucket on its “head.” The music – which doesn’t always play but makes an impact when it does – plays a big part in establishing Voyagers’s playful vibe, too. It’s mellow but varied, humming along in the background in a way that’s additive rather than just being forgettable noise. Most, if not all of it, would go on your “Chill” or yoga playlist and not anywhere else, but it totally works here. Bricks That ShineI also want to commend the authentic art direction and visual identity of Voyagers, which is decidedly less cartoony compared to the licensed LEGO games. It goes for a sort-of realism, with every piece in the diorama-like worlds looking like the shiny plastic its real-life counterpart is – complete with the LEGO wordmark stamped into every brick. The soft daytime lighting baked into many scenes has a warmth and serenity to it that gives it a relaxing, mellow, and playfully curious tone, and the use of light and shadow helped draw me in immediately. That these sets sometimes have water flowing through them or surrounding them only adds to the believability of these being actually constructed LEGO sets that you’re observing from above as an omniscient participant. Furthering that easy-going atmosphere is the complete and total lack of any penalty for death whatsoever; when – not if – you tumble off the edge of a scene or miss a jump and plunge off the side, you’ll instantly reappear right where you last were prior to your mistake. It’s completely low stakes and encourages goofing off, so when you snap yourself onto your co-op partner and roll both of you off a ledge, or fling them off a bridge you’re supposed to be holding down for them to cross, they can’t even be too mad about it until the fifth or sixth time you pull the same trick. You could build a super-clean bridge that a civil engineer would approve of, or cobble together a hodgepodge of pieces with no regard for aesthetics or efficiency but which gets the job done nonetheless. “There’s never any direction given, but intuitively we immediately understood that your goal in a game like this is to get from point A to point B. In the early part of the campaign, that’s accomplished by simply picking up loose bricks from around the scene and working together to assemble them into makeshift bridges to cross gaps. In true LEGO spirit, there’s no single right way to build your path forward: You could build a super-clean structure that a civil engineer would approve of, or cobble together a hodgepodge of pieces with no regard for aesthetics or efficiency but which gets the job done nonetheless. We tended toward the latter, and had a great time doing it. (Side note: a Photo Mode would’ve been a nice addition as a way to capture the digital memory of what you create and share it with friends and family – and the act of working together to solve whatever obstacle is in front of you is really enjoyable. But simple screenshots sufficed.)Those puzzles ramp up a bit as the campaign progresses, though as I mentioned it felt like there’s a lot more room for it to grow into that it leaves unexplored. A favorite scene of ours had us driving a big dump truck of sorts around an industrial yard where train tracks are made. The locomotive we rode in on had to stop due to a gap in the tracks, so we got out, hopped in the truck with one of us steering while the other (effectively) worked the pedals. We roamed around, collecting raw materials into the truck bed before taking them to the foundry to be forged into usable track pieces, then satisfyingly snapped the new track into place and continued onwards. It’s still simple, but with a few more steps involved than just assembling a bridge or stairway.LEGO VoyagersLight BrickSep 15, 2025We also had fun with a series of minigames near the end of the story that I won’t spoil here, except to note that they’re particularly finicky physics-based challenges that might be quite tricky for younger gamers that are likely to be drawn to Voyagers and its E-for-Everyone ESRB rating. Fortunately, none of these tricky tasks are required in order to progress – but we did have fun earning the Achievements that came along with completing them.Play TimeThough puzzles make up the meat of the gameplay, there’s also a bit of freedom to play around in many scenes. My daughter and I found ourselves racing to be the first to “pop” every flower we came across by rolling over it (and there are a ton of them throughout the entire campaign) even though there are no actual rewards for doing so. There are also fun little “breaks” you can take, such as by each hopping on a teeter-totter or sitting next to each other on a bench. They’re absolutely not required, but they make for fun little pit stops along the golden path (and another idea that those of us who played Split Fiction earlier this year might recognize). If I were to levy one more complaint against LEGO Voyagers, it’s that neither my daughter nor myself quite got what the meaning of the completely wordless story was supposed to be. In the opening moments, the 1×1 brick avatars watch a rocket launch go awry. They spend the next handful of hours trying to get to the rocket facility…and I suppose you’ll see what happens. But if there was a moral to the tale here in the way you might expect from watching Wall-E or playing a game like Tunic, both of us missed it. VerdictI would absolutely love to see the adventures of the 1×1 red and blue bricks continue, because LEGO Voyagers lays down a fantastic foundation that simply cries out for more – more story, more puzzles, and more time in this fantastically presented world. The building blocks here (sorry) are incredibly solid, and I’m confident there’s more goodness to mine in this plastic-brick well than the three-and-a-half-hour campaign can deliver. As a result, its ideas never got complex enough to blow my mind with clever solutions in the way that the best and most memorable puzzle games do. Nevertheless, I wholeheartedly recommend a quick run through LEGO Voyagers with a friend or, better yet, your child if you happen to be a parent. It may be a tier below Hazelight’s Split Fiction and It Takes Two when it comes to delightful mandatory co-op games, but it’s still an excellent two-player time for gamers of almost any age.
"Το Voyagers είναι παιχνιδιάρικα περίεργο – ευχάριστα έτσι – μέχρι το ποιον παίζεις και πώς κινείσαι."
Μπορείς να χτίσεις μια εξαιρετικά καθαρή γέφυρα που θα ενέκρινε ένας πολιτικός μηχανικός, ή να συνδυάσεις ένα συνονθύλευμα κομματιών χωρίς να λαμβάνεις υπόψη την αισθητική ή την αποδοτικότητα, αλλά που παρ' όλα αυτά κάνει τη δουλειά.
Θα ήθελα πάρα πολύ να δω τις περιπέτειες των κόκκινων και μπλε τούβλων 1×1 να συνεχίζονται, γιατί το LEGO Voyagers θέτει μια φανταστική βάση που απλά ζητάει περισσότερα – περισσότερη ιστορία, περισσότερους γρίφους και περισσότερο χρόνο σε αυτόν τον φανταστικά παρουσιασμένο κόσμο. Τα δομικά στοιχεία εδώ (συγγνώμη) είναι απίστευτα σταθερά, και είμαι βέβαιος ότι υπάρχει περισσότερη καλοσύνη να ανακαλύψουμε σε αυτό το πηγάδι από πλαστικά τούβλα από ό,τι μπορεί να προσφέρει η καμπάνια των τρεισήμισι ωρών. Ως αποτέλεσμα, οι ιδέες του δεν έγιναν ποτέ αρκετά περίπλοκες για να με εντυπωσιάσουν με έξυπνες λύσεις με τον τρόπο που το κάνουν τα καλύτερα και πιο αξέχαστα παιχνίδια γρίφων. Παρ' όλα αυτά, συνιστώ ανεπιφύλακτα μια γρήγορη διαδρομή μέσα από το LEGO Voyagers με έναν φίλο ή, ακόμα καλύτερα, το παιδί σας αν τυχαίνει να είστε γονέας. Μπορεί να είναι ένα επίπεδο κάτω από το Split Fiction και το It Takes Two της Hazelight όταν πρόκειται για ευχάριστα υποχρεωτικά παιχνίδια συνεργασίας, αλλά παραμένει ένας εξαιρετικός χρόνος για δύο παίκτες για παίκτες σχεδόν κάθε ηλικίας.
Σε αυτό το άρθροLEGO VoyagersLight Brick15 Σεπτεμβρίου 2025Ανασκόπηση LEGO Voyagers8Βαθμολογία ανασκόπησηςεξαιρετικόΤο LEGO Voyagers είναι ένα πολύ διαφορετικό είδος παιχνιδιού από τα αδειοδοτημένα πράγματα που ήδη γνωρίζουμε και αγαπάμε, αλλά είναι ένα καλό είδος διαφορετικού. Αν μόνο δεν τελείωνε τόσο γρήγορα.Ryan McCaffreyΠερισσότερες Ανασκοπήσεις από τον Ryan McCaffrey5Tomb Raider: The Legend of Lara Croft Ανασκόπηση9Super Mario Bros. Wonder Ανασκόπηση6FPS Ανασκόπηση
Ανασκόπηση LEGO Voyagers8Βαθμολογία ανασκόπησηςεξαιρετικόΤο LEGO Voyagers είναι ένα πολύ διαφορετικό είδος παιχνιδιού από τα αδειοδοτημένα πράγματα που ήδη γνωρίζουμε και αγαπάμε, αλλά είναι ένα καλό είδος διαφορετικού. Αν μόνο δεν τελείωνε τόσο γρήγορα.Ryan McCaffrey
8Βαθμολογία ανασκόπησηςεξαιρετικόΤο LEGO Voyagers είναι ένα πολύ διαφορετικό είδος παιχνιδιού από τα αδειοδοτημένα πράγματα που ήδη γνωρίζουμε και αγαπάμε, αλλά είναι ένα καλό είδος διαφορετικού. Αν μόνο δεν τελείωνε τόσο γρήγορα.Ryan McCaffrey
εξαιρετικόΤο LEGO Voyagers είναι ένα πολύ διαφορετικό είδος παιχνιδιού από τα αδειοδοτημένα πράγματα που ήδη γνωρίζουμε και αγαπάμε, αλλά είναι ένα καλό είδος διαφορετικού. Αν μόνο δεν τελείωνε τόσο γρήγορα.Ryan McCaffrey
Το LEGO Voyagers είναι ένα πολύ διαφορετικό είδος παιχνιδιού από τα αδειοδοτημένα πράγματα που ήδη γνωρίζουμε και αγαπάμε, αλλά είναι ένα καλό είδος διαφορετικού. Αν μόνο δεν τελείωνε τόσο γρήγορα.
Περισσότερες Ανασκοπήσεις από τον Ryan McCaffrey5Tomb Raider: The Legend of Lara Croft Ανασκόπηση9Super Mario Bros. Wonder Ανασκόπηση6FPS Ανασκόπηση
5Tomb Raider: The Legend of Lara Croft Ανασκόπηση9Super Mario Bros. Wonder Ανασκόπηση6FPS Ανασκόπηση"
