Η σατιρική προσέγγιση κατά του καπιταλισμού είναι ενδιαφέρουσα, αλλά δεν εξελίσσεται αρκετά για να κρατήσει το ενδιαφέρον.
Οι μάχες εξελίσσονται σε στενούς διαδρόμους και τετράγωνα δωμάτια που λειτουργούν ως μικρές αρένες. Αν και υπάρχουν προκλήσεις για επιπλέον χρήματα, η γενική δομή παραμένει αμετάβλητη σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Οι εχθροί μπορεί να αλλάζουν, αλλά η συνολική εμπειρία παραμένει στάσιμη. Η τυχαία δημιουργία επιπέδων συχνά οδηγεί σε αμήχανες στιγμές, με άδειους χώρους και ακατάλληλες προκλήσεις. Οι μάχες με τα αφεντικά προσφέρουν μια ανακούφιση, αλλά είναι σπάνιες και οι επιθέσεις τους προβλέψιμες.
Η νίκη επί ενός αφεντικού επιτρέπει την έναρξη νέας προσπάθειας από τον όροφο που κατακτήθηκε, αλλά η χρήση του κλειδιού είναι περιορισμένη. Αν αποτύχεις, πρέπει να επιστρέψεις σε χαμηλότερο επίπεδο, κάτι που καθιστά την εμπειρία κουραστική. Αν και οι αναβαθμίσεις κάνουν την πρόοδο ευκολότερη, η επανάληψη των ίδιων επιπέδων παραμένει βαρετή. Το παιχνίδι προσφέρει στιγμές άνετης διασκέδασης, ειδικά με τα σωστά όπλα, αλλά η κίνηση είναι συχνά δύσκολη και οι επιθέσεις αργές.
Η εμπειρία είναι κουραστική και η πρόοδος στα ανώτερα επίπεδα δεν αξίζει τον κόπο.
Καθώς πλησιάζεις στο τέλος, οι μάχες γίνονται πιο προκλητικές και τα όπλα πιο διασκεδαστικά, αλλά η διαδικασία για να φτάσεις εκεί είναι εξαντλητική. Η διαχείριση της ενέργειας και η χρήση drones βοηθούν στην επιβίωση, ενώ η τυχαία απόκτηση εξοπλισμού μπορεί να απογοητεύσει. Αν και το παιχνίδι έχει καλές ιδέες, η υλοποίησή τους είναι ανεπαρκής, με αποτέλεσμα μια αδιάφορη εμπειρία. Το Full Metal Schoolgirl δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει, παρά τις δυνατότητές του, και η επανάληψη των επιπέδων γίνεται κουραστική. Αν και κάποιες στιγμές στο τέλος είναι διασκεδαστικές, η συνολική εμπειρία δεν δικαιολογεί την προσπάθεια.
Πηγή άρθρου: www.ign.com
