Η εκτέλεση της ιστορίας είναι τόσο επιφανειακή και άτεχνη που σπάνια νιώθεις ότι κάτι πραγματικό διακυβεύεται.
Η ρυθμική δράση είναι περιορισμένη στο story mode και ο παίκτης καταλήγει να περνά τον περισσότερο χρόνο του σε άδειους χώρους, μιλώντας με κακογραμμένους NPCs και συμμετέχοντας σε άσχετα μίνι παιχνίδια. Η αίσθηση της επανάστασης και της εξέγερσης ποτέ δεν αποτυπώνεται πλήρως, καθώς οι κακοί είναι περισσότερο ενοχλητικοί παρά απειλητικοί. Το παιχνίδι προσπαθεί να είναι edgy και επαναστατικό, αλλά δεν καταφέρνει να προσδιορίσει πραγματικά τι σημαίνει εξέγερση σε αυτόν τον κόσμο.
Η αισθητική του παιχνιδιού είναι δυνατή, με μια πανκ ροκ αισθητική και εντυπωσιακή καλλιτεχνική κατεύθυνση. Η χρήση 2D χαρακτήρων σε τρισδιάστατα περιβάλλοντα δημιουργεί ένα εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα, ειδικά σε σκηνές όπως οι παραλίες και οι πόλεις. Ωστόσο, η κακή σχεδίαση επιπέδων και οι συγκεχυμένες μεταβάσεις υπονομεύουν αυτή την οπτική αρτιότητα.
Η καλλιτεχνική κατεύθυνση είναι εντυπωσιακή, αλλά δεν μπορεί να σώσει τις αδυναμίες του σχεδιασμού του παιχνιδιού.
Η καλή μουσική επιλογή αποτελεί ένα από τα δυνατά σημεία του παιχνιδιού, ιδίως στο arcade mode, όπου προσφέρονται προκλήσεις και μια ποικιλία κομματιών για ξεκλείδωμα. Ωστόσο, η απόφαση να κλειδώσουν κάποια από αυτά πίσω από DLC την πρώτη μέρα είναι αμφιλεγόμενη. Το arcade mode αποδεικνύεται πιο ολοκληρωμένο και διασκεδαστικό από το story mode, προσφέροντας μια σειρά από επίπεδα δυσκολίας και επιτρέποντας στους παίκτες να απολαύσουν την αυθεντική ρυθμική εμπειρία.
Συνολικά, το “Unbeatable” παλεύει με την ταυτότητά του, προσφέροντας μια ρηχή εμπειρία ρυθμού κάτω από αποσπασματικούς διαλόγους και άνισο ρυθμό. Οι λάτρεις της μουσικής μπορεί να βρουν κάτι να απολαύσουν στο arcade mode, αλλά όσοι αναζητούν μια συνεκτική ιστορία και πλούσιο gameplay, ίσως να απογοητευτούν.
Πηγή άρθρου: www.ign.com
