Η εστίαση της ταινίας στην νοσταλγία καταλήγει να δημιουργεί μια κενή απόδοση του πρωτότυπου Tron σε ένα εταιρικό περιβάλλον.
Το δεύτερο μέρος της πλοκής αφορά τον χαρακτήρα του Jared Leto, τον Ares, από τον οποίο εξαρτάται σχεδόν ολόκληρη η ταινία. Ωστόσο, η ανάπτυξη του χαρακτήρα του είναι ανεπαρκής, αφήνοντας το κοινό χωρίς λόγο να ενδιαφερθεί για αυτόν. Αν και ο Leto αποδίδει καλά τον ρόλο του, η έλλειψη ουσιαστικής σύνδεσης με το κοινό καθιστά την ιστορία του αδιάφορη.
Η ταινία επιχειρεί να φέρει μεγάλο μέρος της δράσης στον πραγματικό κόσμο, αλλά αποτυγχάνει να αξιοποιήσει την προοπτική που είχε ήδη τεθεί από το “Tron: Legacy”. Η ιδέα της εισβολής του The Grid στον πραγματικό κόσμο είναι υποσχόμενη, αλλά η εκτέλεση της είναι ανεπαρκής. Οι σκηνές δράσης είναι οπτικά ενδιαφέρουσες, αλλά δεν καταφέρνουν να προσφέρουν τη δυναμική που απαιτείται για να ξεχωρίσει η ταινία.
Το “Tron: Ares” είναι μια ακόμη συνέχιση της σειράς που δεν προσθέτει κάτι ουσιαστικό στο franchise, με την ιστορία και τα οπτικά στοιχεία να παραμένουν προβλέψιμα και αδιάφορα.
Παρά τις απογοητεύσεις, η μουσική επένδυση από τους Nine Inch Nails είναι ένα από τα λίγα θετικά στοιχεία της ταινίας. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική είναι εντυπωσιακή, προσφέροντας μια εμπειρία που ξεχωρίζει, αν και δεν μπορεί να σώσει την ταινία από τις υπόλοιπες αδυναμίες της.
Συνολικά, το “Tron: Ares” αφήνει την αίσθηση μιας χαμένης ευκαιρίας. Αντί να εξελίξει την ιστορία και να προσφέρει νέες ιδέες, ανακυκλώνει παλιά θέματα και βασίζεται στη νοσταλγία χωρίς να προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Παρά την καλή μουσική και τις μεμονωμένες καλές ερμηνείες, η ταινία αποτυγχάνει να αναζωογονήσει το franchise ή να προσελκύσει νέο κοινό.
Πηγή άρθρου: www.ign.com
