Η ταινία “Hamnet” αναδεικνύει πώς οι προσωπικές τραγωδίες μπορούν να επηρεάσουν την καλλιτεχνική δημιουργία, χωρίς να προσπαθεί να επιβάλλει αναγκαστικές συνδέσεις.
Παρόλο που η ταινία συνδέει το θάνατο του Χάμνετ με τη συγγραφή του “Άμλετ”, δεν πιέζει αυτή τη σχέση. Η τέχνη είναι μια ακατάστατη διαδικασία και σπάνια αντικατοπτρίζει τέλεια τις προσωπικές εμπειρίες του καλλιτέχνη. Η Ζάο ενσωματώνει στοιχεία από άλλα έργα του Σαίξπηρ, όπως μια σκηνή όπου τα παιδιά υποδύονται τις μάγισσες από το “Μάκβεθ”, αναδεικνύοντας τη δυναμική της οικογένειας.
Η θλίψη εκδηλώνεται διαφορετικά στην Άγκνες και τον Σαίξπηρ: η Άγκνες την εκφράζει εξωτερικά, ενώ ο Σαίξπηρ την κρατάει μέσα του. Οι ερμηνείες των ηθοποιών αντανακλούν αυτή τη διαφορά. Η Τζέσι Μπάκλεϊ είναι εξαιρετική, γεμάτη ενέργεια, ενώ ο Μέσκαλ είναι πιο ασταθής, άλλοτε ισορροπημένος και άλλοτε υπερβολικός. Οι σκηνές του, όπως όταν φωνάζει στους ηθοποιούς του, είναι δυνατές, αλλά κάποιες φορές χάνει την ισορροπία.
Η σκηνοθεσία της Ζάο στο “Hamnet” καταφέρνει να αγγίξει τις πιο βαθιές της θεματικές ανησυχίες, προσφέροντας μια συγκινητική εμπειρία.
Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι το αποκορύφωμα της δουλειάς της Ζάο, αφήνοντας το κοινό με δάκρυα. Παρά τις όποιες ατέλειες, το “Hamnet” είναι μια ισχυρή δραματική παρουσίαση, που συνδυάζει την οικογενειακή ιστορία με την εξερεύνηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στηριζόμενη στην εξαιρετική ερμηνεία της Μπάκλεϊ, η ταινία προσφέρει μια διπλή αφήγηση που θα μείνει αξέχαστη.
Πηγή άρθρου: www.ign.com
