Η ταινία είναι ένα “τι θα γινόταν αν;” που μας βάζει σε μια υπαρξιακή αναταραχή χωρίς να προσφέρει καμία λύση.
Η πυρηνική απειλή έχει απασχολήσει τον κινηματογράφο από την εποχή του “Dr. Strangelove” και του “Crimson Tide”. Το “A House of Dynamite” προσπαθεί να προσθέσει κάτι νέο στο είδος, αλλά αποτυγχάνει να προσφέρει μια ολοκληρωμένη προσέγγιση. Παρά την καλή σκηνοθεσία της Bigelow και τη δομή του σεναρίου που χωρίζει την κρίσιμη 20λεπτη περίοδο σε τρία κεφάλαια, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό, καθώς δεν καταλήγει πουθενά.
Το καστ, που περιλαμβάνει τους Ferguson, Elba, και Harris, δίνει εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά ακόμα και οι ρόλοι που δεν έχουν προσωπική ζωή αποτυπώνονται με ζωντάνια. Ωστόσο, η ταινία αποκαλύπτει άθελά της ένα τρομακτικό στοιχείο: μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποιοι είναι πραγματικά υπεύθυνοι και πόσο ευάλωτη είναι η ανθρωπότητα σε τέτοιες καταστάσεις.
Η ταινία προσφέρει στιγμές δύναμης και τρόμου, αλλά τελειώνει απότομα χωρίς να δικαιώνει τις προσπάθειές της.
Σε μια εποχή που οι καθημερινές ανησυχίες είναι πολλές, η “A House of Dynamite” φαίνεται να αποφεύγει να εμβαθύνει στις πραγματικές συνέπειες μιας καταστροφής. Ενώ το καστ και η σκηνοθεσία προσθέτουν κύρος, η ταινία καταλήγει σε μια απογοητευτική κατάληξη, αφήνοντας το κοινό με την αίσθηση ότι δεν πήρε θέση όταν χρειαζόταν. Αν και μπορεί να θεωρηθεί ακατάλληλη για την εποχή, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη αποφασιστικότητας που την καθιστά μια χαμένη ευκαιρία.
Πηγή άρθρου: www.ign.com
